OPTYKA 6/2024
Diagnostyka Zespołu Suchego Oka
Lic. Julia Wiśna1, dr n. med. Patryk Młyniuk2, dr n. med. Mateusz Burduk 2, prof. dr hab. n. med. Bartłomiej J. Kałużny2
1Koło Naukowe Optometrii Oculus, Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
2Katedra Chorób Oczu, Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Wstęp
Zespół suchego oka (ZSO) jest jedną z najczęściej zgłaszanych dolegliwości oczu przez pacjentów w gabinetach okulistycznych i optometrycznych. Zdefiniowany został przez DEWS II w 2017 roku jako „wieloczynnikowa choroba powierzchni oka charakteryzująca się utratą homeostazy filmu łzowego, której towarzyszą objawy oczne, w których rolę etiologiczną odgrywają niestabilność filmu łzowego i hiperosmolarność, stan zapalny i uszkodzenie powierzchni oka oraz nieprawidłowości neurosensoryczne”. Najczęściej spowodowane jest nadmiernym parowaniem łez, obniżonym wytwarzaniem lub zmienionym składem filmu łzowego. Powoduje to głównie uczucie dyskomfortu, suchości lub uczucia ciała obcego.
Szacuje się, że na ZSO cierpi od 5% do 50% osób powyżej 40. roku życia. Dane ukazują, że choruje do 75% społeczeństwa. Jeśli chodzi o zachorowalność na ZSO wśród osób poniżej 40. roku życia dane wzrosły wraz z rozwojem zajęć online, częstszym korzystaniem z urządzeń elektronicznych, takich jak e-booki czy smartfony. ZSO częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Ma to związek ze zmianami hormonalnymi, które występują na przykład w trakcie menopauzy czy podczas stosowania leków hormonalnych.
