OPTYKA 5/2023
Ocena widzenia przestrzennego w zależności od wybranych czynników socjodemograficznych, cz. III
Mgr Martyna Kępińska1, dr med. Małgorzata Seredyka-Burduk2
1Salon Vision Express Galeria Warmińska w Olsztynie
2Klinika Okulistyki i Optometrii Katedra Chorób Oczu Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Wstęp
Dzięki współpracy siatkówek i mięśni zewnątrzgałkowych obojga oczu oraz właściwej analizie bodźców docierających do ośrodkowego układu nerwowego możliwe jest wykształcenie prawidłowego widzenia obuocznego. Wraz z rozwojem narządu wzroku i dróg wzrokowych oraz analizatorów w korze wzrokowej pojawia się zdolność widzenia stereoskopowego. Jest ona związana z obuoczną paralaksą, wynikającą z faktu, iż oboje oczu oddalone są od siebie na odległość źrenic. W efekcie dochodzi do fuzji dwóch nieznacznie różnych obrazów powstających w korespondujących ze sobą punktach siatkówek. Miarą widzenia stereoskopowego, czyli tzw. ostrości widzenia głębi podawanej w sekundach kątowych, jest zdolność oceny bardzo małych dysparacji (niezgodności) obrazów. W praktyce jest ona bardzo rzadko oceniana u osób dorosłych, mimo że ma olbrzymie znaczenie dla codziennego funkcjonowania [1].
