OPTYKA 2/2025

Przeciwdziałanie i leczenie w Zespole Suchego Oka

Lic. Julia Wiśna1, dr n. med. Patryk Młyniuk2, dr n. med. Mateusz Burduk2, prof. dr hab. n. med. Bartłomiej J. Kałużny2
1Koło Naukowe Optometrii Oculus, Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
2Katedra Chorób Oczu, Collegium Medicum w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu

Wstęp

Zespół Suchego Oka (ZSO) to jedna z najczęściej zgłaszanych dolegliwości ocznych przez pacjentów w gabinetach okulistycznych i optometrycznych. Na ZSO cierpi od 5% do 50% osób powyżej 40 roku życia. Schorzenie to dotyka nie tylko osoby starsze, ale również osoby młode. Zajęcia online, smartfony oraz najnowsze cyfrowe technologie przyczyniły się do częstszego zachorowania na ZSO przez młodych ludzi.

W 2017 roku DEWS II zdefiniował Zespół Suchego Oka jako: „wieloczynnikową chorobę powierzchni oka charakteryzującą się utratą homeostazy filmu łzowego, której towarzyszą objawy oczne, w których rolę etiologiczną odgrywają niestabilność filmu łzowego i hiperosmolarność, stan zapalny i uszkodzenie powierzchni oka oraz nieprawidłowości neurosensoryczne”. Najczęściej spowodowany jest niestabilnością jednej z warstw filmu łzowego lub obniżonym wytwarzaniem łez.

Powoduje to głownie uczucie dyskomfortu, suchości lub uczucia piasku pod powieką, co w konsekwencji wpływa na jakość widzenia.