OPTYKA 2/2020
Stopnie naukowe w optometrii w świetle starej i nowej Ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce
Autorzy:
Dr hab. Anna Przekoracka-Krawczyk, prof. UAM, profesor uczelni w Laboratorium Fizyki Widzenia i Optometrii UAM
Prof. dr hab. Ryszard Naskręcki, prorektor Uniwersytetu im. A. Mickiewicza; Kierownik Laboratorium Fizyki Widzenia i Optometrii UAM
Streszczenie
Od roku 1998, kiedy to Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, we współpracy z Uniwersytetem Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (wówczas Akademią Medyczną), uruchomił pierwsze w Polsce studia stacjonarne o specjalności optyka okularowa, a następnie w 2001 roku studia magisterskie o specjalności optometria, kształcenie optometrystów rozwijało się i ewoluowało. Na przestrzeni lat studia na specjalności optyka okularowa i optometria uruchomiono również na innych uczelniach, zarówno w trybie stacjonarnym, jak i niestacjonarnym (zaocznym). Dodatkowo przez cały ten czas kwalifikacje optometrysty można było uzyskiwać drogą studiów podyplomowych. Większość absolwentów kierunku lub specjalności optometria, po uzyskaniu dyplomu, rozpoczęła pracę w zawodzie w gabinetach optometrycznych przy zakładach optycznych, część otworzyła swoją działalność, część zatrudniła się w szpitalach lub klinikach okulistycznych, a jeszcze inni znajdowali zatrudnienie w dużych firmach optycznych czy korporacjach zajmujących się sprzedażą wyrobów medycznych. Jednakże optometria jako kierunek kształcenia lub specjalność, jak każdy inny obszar kształcenia na poziomie akademickim, nie zyskałaby dużego uznania, jeżeli poza stroną dydaktyczną nie rozwijałaby się także naukowo.
